Ambities met bands door Marnix van Agtmaal Er zijn veel aspecten van de muziekwereld die ik fantastisch vind. Om enkele voorbeelden te noemen: gezellige kroegbazen die trots hun bierassortiment laten zien (en proeven), enthousiaste reacties en complimenten als je na het optreden door de zaal loopt, het gevoel van saamhorigheid als band samen onderweg naar of van een optreden, en natuurlijk de trots die we als band voelen als we positieve recensies krijgen. Echter, een uitvoerend artiest zijn is niet altijd even makkelijk. Er zijn ook momenten waarop je de wind van voren krijgt en je geduld en toewijding op de proef gesteld worden.
Dromen Toen ik 15 jaar geleden begon met mijn eerste band had ik weinig nodig om enthousiast te worden: een repetitie waarbij iedereen én aanwezig én voorbereid was bijvoorbeeld. We konden tussen het repeteren en schrijven door uren doorbrengen met dromen over wat we allemaal zouden kunnen en willen bereiken in de muziek. De gedachte van hetgeen dat we zouden gaan doen was genoeg om allemaal enthousiast te blijven. Enkele jaren later begon het verlangen om niet alleen te dromen, maar ook de doelen te verwezenlijken dusdanig groot, dat de band in kwestie sneuvelde en ik alleen op pad ging, op zoek naar gelijkgezinden.
Muzikanten kom je overal tegen. Het duurde dan ook niet lang totdat ik, na enkele omzwervingen, een leuke groep bij elkaar had met de intentie om de wilde plannen om te zetten in wilde optredens, en het enthousiasme weer volledig terug was. Wat waren we trots dat we mochten optreden en onze eigen geschreven nummers konden laten horen. Het was niet altijd goed, maar wel altijd met volle overgave.
Opnames We waren gedreven en wilden graag vooruit. Daarom waren opnames de volgende logische stap. Wat waren we zenuwachtig de eerste keer dat we een studio in stapten, maar enkele maanden later hadden we onze eerste eigen CD in handen. Vol overgave en enthousiasme deelden we trots onze creatie met alles en iedereen. Positieve reviews werden met gejuich ontvangen, minder positieve met ongeloof en verontwaardiging. Het duurde niet lang of we speelden wekelijks in kroegen en op podia door heel Nederland, België en Duitsland. We hadden niet veel nodig wat betreft gage, backstage voorzieningen of prestige om enthousiast te blijven.
Progressie Naarmate we meer speelden wilden we onze progressie als artiesten waarborgen. Dit hield in dat de kwaliteit van de optredens omhoog moest. Er kwamen podiumeffecten en we gingen meer aandacht besteden aan de show. We gingen een professionele studio in voor een nieuwe CD en huurden filmmakers in voor een bijpassende videoclip. Er kwam een uitgebreide merchandise stand. Dit alles was illustratief voor onze hernieuwde ambities. Er werd enthousiast gereageerd, echter waren we zelf ook kritischer geworden. We begonnen ons meer te ergeren aan hoe slecht georganiseerd de muziekwereld kan zijn: te laat of niet betaald gages, slechte podiumapparatuur, gevaarlijke podia, het niet komen opdagen van personeel. Ons enthousiasme werd hierdoor flink op de proef gesteld.
Nu vraag je je wellicht af hoe we hiermee om zijn gegaan? Wat betekent dit voor de band? Dat lees je in de volgende editie van Livepodium!
Voor eerdere columns van Marnix klik je op de onderstaande linken Column Marnix van Agtmaal The black box van songwriting Songwriting deel 2 Marnix van Agtmaal
.png){kind=logo}
