Ik heb vorige week een stukje geschreven over muziekinstrumenten die te koop worden aangeboden. Somde daarbij een aantal verkoop-argumenten op die je vaak ziet langskomen.
Mijn fantasie gaat dan gelijk op de loop en ik probeer in gedachten de situatie in te schatten, waarbij ik me dan ook nog verplaats in het te verkopen item (kan het ook niet helpen, heb altijd een zwak voor de underdog).
Komt tie: – Ik wil mijn verzameling uitdunnen. – Mijn partner wil minder gitaren in huis. Dubbel verkoopargument. Ik denk hierbij aan een hobby-gitarist die voor een klein kapitaal aan gitaren in huis heeft, maar helaas maar op eentje tegelijk kan spelen (de favoriet) en de rest heeft een treurig leven in een hoekje of aan de muur ter decoratie. Zijn partner zeurt aan zijn kop omdat ze al die dingen iedere week moet afstoffen en toch al een bloedhekel aan gitaren heeft. Noodgedwongen gaat er dan maar een van de hand (wetende dat over een half jaar er weer twee of drie voor terug zijn gekomen). Maar voorlopig is hij even van het gezeik af.
– Het item staat stof te happen. Ik zie hier een zielige gitaar (laten we zeggen een Stagg) die het slachtoffer is van een impulsaankoop. Een gitaar die met een stoffig triest mondje de wereld inkijkt. Wegkwijnend omdat er niet op gespeeld wordt. Hoopt vol ongeduld op een nieuwe eigenaar die er vaak op speelt en er beter voor zorgt. En hopelijk een gitaarkoffer heeft.
– Ik doe er niks meer mee. Wederom een uiterst gefrustreerde gitaar die hoopte op een virtuoze eigenaar. Maar gitaarspelen was toch lastiger dan gedacht. Weg er mee dus.
– Ik heb deze dubbel. Wat is daarvan de oorzaak? Was het zo’n fijne gitaar dat één niet genoeg was? Zou deze persoon van sommige gitaren 3 ex. hebben?
– Ik wil er een ander een plezier mee doen. Daar geloof ik dus geen fuck van. Mensen zijn over het algemeen niet zo aardig.
– Het item is overbodig geworden. Dit is zo mogelijk nog triester. Hoe moet die gitaar zich wel niet voelen?
– Ik heb wat nieuws op het oog. Ook niet echt fijn voor de gitaar. Maar beter zo. Toch?
– Ik ga verhuizen en kan mijn drumstel niet kwijt in het nieuwe huis. Dat is een legitieme reden. We hebben het hier natuurlijk niet over een lullig 5-delig fusion kitje, maar over een beest van een drumstel met dubbele bassdrum, 5 toms en grote verzameling cymbalen. En als je dan naar een bovenwoninkje gaat verhuizen heb je inderdaad een probleem.
– Wegens beëindiging hobby. Wederom een geval van niet uitgekomen verwachtingen. Je voelt de frustratie. Een instrument bespelen valt nog lelijk tegen.
– Stond nog op zolder. Tsja, weer zoiets. Waarom staat dat instrument daar op zolder? Beëindiging hobby ……..
– Het heeft nét niet mijn geluid. Hier hebben we met een purist te maken. Al jaren op zoek naar hét geluid. Maar komt er niet uit. Dus dit zal zich nog wel een paar keer herhalen vrees ik.
– Deze gitaar heeft dringend een nieuw baasje nodig En wat als die gitaar dat nou niet wil? Misschien is hij is best tevreden met zijn huidige baasje. Wil helemaal niet weg. Zou het eerst maar eens vragen.
– Mag weg. Nog erger. Zou die persoon ook zo met zijn vriendin omgaan?
Nog eentje dan – Deze gitaar heeft wat onderhoud/liefde nodig. Tenzij je een enthousiaste klusser bent, zou ik hier niet op ingaan. De werkelijkheid is vermoedelijk een stuk erger.
Wordt vervolgd.
In de komende stukjes zal ik iedere keer een heikel bandonderwerp onder de loep nemen. Puttende uit mijn eigen bandervaring zal ik daarmee proberen over te brengen wat er zoal komt kijken bij het spelen in een band. Misschien kan ik anderen er zelfs mee helpen!
Peter Kok is oprichter en drummer van de Rotterdamse bluesband St. Louis Slim.
https://www.facebook.com/St.LouisSlim.nl/?fref=ts
Voor meer nieuws, nieuwe instrumenten, interviews en wetenswaardigheden, klik hier
.png){kind=logo}
