Ik krijg regelmatig commentaar op het feit dat ik anders denkende muziekmakers afzeik. En met anders denkend bedoel ik dan de instelling waarmee je in een band staat.
Nou, waarom zou ik dat nou doen? Slechte ervaringen misschien?
Iedereen mag van mij denken wat hij of zij wil (we wonen tenslotte niet in Turkije), maar als je ergens aan begint, hou je dan ook aan je toezeggingen en je beloftes. Ben je daar niet 100% zeker van dat je dat kunt, begin er dan niet aan. Mijn mening.
Ik ga er van uit dat als je reageert op een oproep voor een muzikant om in een bandje te gaan spelen daar over hebt nagedacht. Je gaat toch ook niet zomaar als vrijwilliger in een bejaardentehuis werken (rare vergelijking, maar ik kon even niets beters verzinnen).
Verplichtingen Als je zo graag in een bandje wilt spelen, realiseer je dan ook dat je daarmee verplichtingen aangaat. Hoe professioneel of amateuristisch de betreffende band ook is. Als ik een oproep plaats en iemand reageert daarop, krijgt hij van mij een mail. Niet zomaar een paar regeltjes, nee, zeker 3 A-viertjes. Ik ben vaak belachelijk gemaakt met mijn uitgebreide mails. Maar daar heb ik dus maling aan. Je zult bij mij niet kunnen aankomen met: ja, maar dat wist ik niet, dat had je niet gezegd.
Negatief Ik probeer in die mail het spelen in een band zo negatief mogelijk voor te stellen (zeker bij mensen die weinig of geen bandervaring hebben) om te proberen daarmee al een schifting te realiseren. Ik noem dan het reizen, de magere gages, de verplichtingen van repeteren, het sjouwen, het beschikbaar zijn voor optredens. Verder probeer ik er “subtiel” op te wijzen dat ook de partner er achter moet staan dat je in een band gaat spelen en dus veel weekends op pad zult zijn. Wat ik er ook altijd in opneem (bij vrouwen voor de goede orde) -ik heb dat hier al eens eerder geschreven en dat wordt me altijd zeer kwalijk genomen- dat ik geen zangeres met een kinderwens wil.
Zwanger Uiteraard heb ik daar natuurlijk geen zak mee te maken. Helemaal mee eens. En geloof me, ik gun iedereen het geluk van kinderen. Alleen ik vraag dat niet zonder reden. Het is me meerdere malen overkomen dat we een zangeres hadden aangenomen. Maanden hard gewerkt om de dame in te werken. Veel gerepeteerd, try-outs gedaan, er veel tijd in gestoken om de agenda vol proberen te krijgen. En dan kwam het. Peter, ik moet iets vertellen. Ik ben in verwachting, ik stop met de band. Je zit gvd niet alleen in een band. Je heb hier niet alleen mij mee, maar ook de andere bandleden. We moeten nu als band weer vrijwel opnieuw beginnen. Je verliest je frontvrouw. Weer oproep plaatsen, audities, inwerken etc. Als ik dat dan zeg, zijn ze boos. Alsof ik de schuldige ben. (wilde bijna zeggen: alsof ik er schuldig aan ben dat ze zwanger zijn).
En voor ik nu weer half vrouwelijk Nederland over me heen krijg….. Ik weet ook wel dat er die-hards zijn. Die tot vlak voor de bevalling blijven optreden en vlak daarna ook al weer meedoen. Prima. Veel respect daarvoor. Powervrouwen. Maar MIJN ervaringen zijn helaas anders. Nogmaals ik gun iedere vrouw van harte om kinderen te krijgen. Mijn part Anouk-style, het zal me worst wezen. Maar dan hoef ik je niet in mijn band. Blijf lekker bij je kinderen.
Waar waren we? Zit ik me weer boos te maken….. Oh ja. Als mensen dus mijn mail gelezen hebben en toch nog steeds interesse hebben, mag je veronderstellen dat ze er goed over nagedacht hebben. Ze zouden moeten weten wat ik in en met mijn band wil en als ze daar niet aan kunnen voldoen, ze zoveel zelfrespect hebben om er dan van af te zien.
Niet dus. De mogelijkheid om in een band te gaan spelen wekt schijnbaar zoveel endorfines op, dat er over al het negatieve dat ik maar kon bedenken heen gelezen wordt.
En dan na een tijdje komt het bekende gezeur weer. Het kost me teveel tijd. Mijn partner wil het niet meer. Het brengt niet genoeg op. Ik moet oppassen etc. etc.
En je kunt als band weer op zoek naar een nieuwe man of vrouw. Hem of haar confronteren met de mail heeft geen zin. Ze zien het toch anders. Dus je legt je er maar weer bij neer.
Tenslotte voor alle duidelijkheid….. Ik ben verder best een gelukkig, aardig en positief mens (zegt men).
Wordt vervolgd.
In de komende stukjes zal ik iedere keer een heikel bandonderwerp onder de loep nemen. Puttende uit mijn eigen bandervaring zal ik daarmee proberen over te brengen wat er komt kijken bij het spelen in een band. Misschien kan ik anderen er zelfs mee helpen!
Peter Kok is oprichter en drummer van de Rotterdamse bluesband St. Louis Slim.
https://www.facebook.com/St.LouisSlim.nl
Voor meer nieuws, nieuwe instrumenten, interviews en wetenswaardigheden, klik hier!
.png){kind=logo}
