
(vroeger was alles beter…. of toch niet?)
Het is gebruikelijk dat een oudere generatie afgeeft op een jongere generatie. Dus ik ga daar ook even lekker aan meedoen. Wij werden vroeger langharig tuig genoemd.
Maar ik zeg er dan altijd bij, tuig ok, maar we hadden tenminste wel idealen. Een betere wereld “peace & love”. Niet dat er ook maar ene fuck van terecht is gekomen, maar goed dat is een ander verhaal, de wil was er.
Betere wereld
De lijfspreuk die ik nu voorbij zie komen is: “Get rich or die trying”of YOLO. Daar krijgen we op zeker een betere wereld van toch?
Ik heb met een (veel) jongere generatie in een band gezeten (ik schreef er eerder over). Kan dat niemand adviseren. Heb me kapot geërgerd aan hun instelling en hoe ze in het leven stonden. Het werkt gewoon niet.
We hebben met de band jaren in een oefenruimte gerepeteerd waar ook een school aan verbonden was. Je kon via die school een muziekopleiding volgen voor als je je brood wilde gaan verdienen in de muziek. Een nobel streven en ik wens de kinders veel succes.
Ik zag dat gebeuren daar aan. Al die sterretjes en ego’s in spé. Dacht er wel eens aan. Shit, was dat in mijn tijd maar beschikbaar geweest. Wij moesten het allemaal zelf doen op ons slaapkamertje.
Als ik ook zie waar de jongens en meisjes over kunnen beschikken. Professionele oefenruimtes, studio’s, state of the art recording software, de mooiste instrumenten. Marshalls, Gibsons, Fenders. Met minder doen ze het niet.
De versterkers van mijn eerste bandje waren Philips radio’s. Akoestische gitaren waarop we een elementje hadden gezet. Het speaker kabinet maakten we zelf. Veel muzikanten van mijn leeftijd zullen dit herkennen.
Mijn eerste drumkit bestond uit een bassdrum die bij een fanfare vandaan kwam. De rest had ik stukje bij beetje aangeschaft (peperduur dus, want een complete kit is veel goedkoper, maar dat kon ik me natuurlijk niet veroorloven) van het geld dat ik verdiende in de schoolvakanties met tomaten plukken of komkommers snijden in de kassen. Voor drie kwartjes per uur. Bloed, heel veel zweet en tranen dus.
Geen internet
Wij hadden ook geen Internet. Geen USB. Geen MP3. Geen CD’s of DVD’s. Hoogstens een bandrecorder om op te nemen.
Als ik een tekst nodig had ging ik naar een platenzaak met mijn bloknootje en liet het nummer een heleboel keren draaien, zodat ik de tekst kon opschrijven. Totdat ze er achter kwamen dat ik de plaat niet wilde kopen. Soms klopten de teksten daarom niet helemaal, maar ach, wie luistert er nu naar de lyrics.
Ook de toonsoorten moesten we zelf uitzoeken. En ook dat klopte dus soms niet helemaal. House of the Rising Sun ging nog wel, maar het moest niet veel moeilijker worden. Wij hadden geen computers of Internet. Ook geen Smartphones, maar wel veel lol.
En aangezien we het (in mijn geval) na 40 jaar nog steeds met veel plezier doen (met weliswaar iets betere spullen) zegt genoeg.
Moet dat bij de huidige generatie nog zien.
Aan de andere kant, zij hebben de Voice. Dat hadden wij weer niet (Godzijdank).
Wordt vervolgd.
In de komende stukjes zal ik iedere keer een hekel band onderwerp onder de loep nemen. Puttende uit mijn eigen bandervaring zal ik daarmee proberen over te brengen wat er komt kijken bij het spelen in een band. Misschien kan ik anderen er zelfs mee helpen.
https://www.facebook.com/St.LouisSlim.nl/?fref=ts
Peter Kok is oprichter en drummer van de Rotterdamse bluesband St. Louis Slim
Voor meer nieuws, interviews en andere wetenswaardigheden, kijk hier!