Muzikanten zijn buitengewoon trots op hun instrumenten en zeer merkvast. Terecht, want goede spullen zijn buitengewoon kostbaar. Een beetje zichzelf respecterende gitarist wil natuurlijk het best mogelijke. Een Gibson (en geen Epiphone) of een Fender (en dan wel made USA, niet die shit uit Mexico natuurlijk). Liefst customshop.
Beetje cynisch dit, maar ik snap het ergens ook wel. Waarom de sterren wel en jij niet. Niks mis met pride of ownership dus, tenzij je er honger voor moet lijden misschien. Wel moet ik altijd een beetje lachen als ik op een website bij het BIO van de band ook een opsomming van de “gear” zie staan tot en met het merk en type plectrum toe. Alsof dat ook maar iemand een bal interesseert. Tenzij je SRV heet.
Merkgekte
Toen ik jaren geleden een financiële meevaller had, heb ik een behoorlijk duur drumstel gekocht. Ik denk niet dat ik gedurende mijn leven nog eens zo’n aankoop zal kunnen veroorloven.
Ik doe even gezellig mee met de merkgekte (een Sonor Stage 5 custom color met afwijkende maten en bergen extra’s. Uiteraard Zildjian A en K-custom cymbals). En als bonus 2 peperdure custom snares. De kit is van Duitse origine, dus mooi, degelijk, maar loodzwaar. Een prima keuze waarvoor mijn rug me nog steeds heel dankbaar is als ik het weer naar een optreden moet slepen. Die kit heeft mij een heleboel geld gekost. Had je een aardige middenklasser voor kunnen kopen. Moet bekennen dat ik toen wel even dacht. Ben ik als drummer zo’n mooie kit wel waardig. Maar dat is natuurlijk onzin.
Gekte van ouders
Mooie en kostbare instrumenten maken je geen betere muzikant, maar het speelt en klinkt wel erg fijn, dus waarom zou dat alleen weggelegd moeten zijn voor de “echte” muzikanten. Tweedehands is er trouwens nog wel eens een aardige slag te slaan op drumstel-gebied. De reden daarvan is de gekte van ouders om hun kinderen schandalig te verwennen en in alles hun zin te geven.
Gaat als volgt. Dirk-Johan heeft de Golden Earring op tv gezien met Cesar Zuidenwijk achter de drums. Man, dat is cool, ik wil ook drummen. Tuurlijk jongen dat gaan we regelen. We moeten je muzikale interesse tenslotte steunen en stimuleren. Twee dagen later staat er een Pearl Masterworks met alles er op en er aan op Dirk-Johans slaapkamer. Alleen het beste is goed genoeg voor Dirk-Johan. Vriendjes stikjaloers.
Bij nader inzien blijkt drummen toch wat lastiger. Eigenlijk is het wel heel saai al die ritmes. Vooral als het niet gelijk lukt. Om gek van te worden. En noten lezen heeft Dirk-Johan al helemaal geen zin in. Dus het drumstel gaat in een hoek. De PlayStation is veel leuker. En de buren danken God op hun blote knietjes.
In plaats dat de ouders nou even nagedacht hadden en een tweede hands kitje voor Dirk-Johan hadden aangeschaft, Dixon, Thunder of whatever.
Dan waren ze voor minder dan 200 Euro klaar geweest. Wel zonde van die Pearl. Mama krijgt er ook de pest in om dat ding iedere keer af te stoffen. Gooi maar op Marktplaats dan. TEAB. Drummers, doe er je voordeel mee. Bovenstaand voorbeeld is misschien een beetje overdreven maar het komt echt voor.
Wordt vervolgd.
In de komende stukjes zal ik iedere keer een heikel band onderwerp onder de loep nemen. Puttende uit mijn eigen bandervaring zal ik daarmee proberen over te brengen wat er komt kijken bij het spelen in een band. Misschien kan ik anderen er zelfs mee helpen.
https://www.facebook.com/St.LouisSlim.nl/?fref=ts
Peter Kok is oprichter en drummer van de Rotterdamse bluesband St. Louis Slim
Voor meer nieuws, interviews en andere wetenswaardigheden, kijk hier!
.png){kind=logo}
