Sign of times en Crowdfunding. Het zijn vreemde tijden. Muzikanten lopen nu ook al de kans om het doel te worden van de aanslagen-gekte. Parijs, de Bataclan (Eagles of Death Metal, ik wilde hier bijna iets grappigs zeggen over die naam/stijl, maar daar is het allemaal veel te triest voor). 

Las Vegas bij een country-festival. En zelfs in mijn eigen Rotterdam, maar dat bleek dan weer loos alarm. Er is in de muziekwereld zo veel veranderd met de komst van Internet. Het begon met het -al dan niet illegaal- downloaden. Mp3.

Napster Ik beken het ruiterlijk. God, wat was ik blij met Napster. Kon alles downloaden wat ik maar wilde. In die tijd heb ik een gigantische muziek-library opgebouwd waar ik nog dagelijks plezier van heb. Het idee sprak me enorm aan. Muziek uitwisselen. Kijken in de library’s van mensen met dezelfde smaak als jij. Chatten daarover met gelijkgezinden.

Misschien voor wat betreft het illegaal downloaden niet de juiste instelling voor een muzikant, maar ach, ik geloof nou niet dat de bands en artiesten er echt slechter van geworden zijn. En als dat wel zo is, halen ze het nu wel terug met toegangsprijzen voor concerten. Trouwens wie beweert dat hij aan het downloaden niet heeft meegedaan, liegt dat hij barst. Al was het alleen maar om een album te vinden dat niet meer in de winkels te krijgen is.

Platen Vroegen haalden artiesten hun inkomsten uit de platenverkoop. Optredens waren soms niet eens winstgevend. Een tournee vaak ter promotie van een album. En hooguit (afhankelijk van de stijl van muziek) in gelijke mate van belang als de verkoop van Singles, LP’s of CD’s. Voor de jonge(re) lezers hierboven een plaatje van een LP met verklarende tekst. Je weet tenslotte maar nooit.

Dat is al lang anders. Een CD uitbrengen is soms zelfs slechts ter ondersteuning van live-optredens of een tour. Andersom dus. De meeste bands moeten nu hun inkomsten uit live-performances halen. Dat heeft het grote voordeel dat je je als band op het podium zult moeten bewijzen. Diverse artiesten zijn hier al door de mand gevallen. Een mooie clip kan iedereen maken, maar live ook iets moois neerzetten is een ander verhaal. Nadeel is dat de toegangsprijzen voor live-concerten de pan uit rijzen.

Eigenlijk loop ik al weer achter met dit stuk. CD’s zijn ook op sterven na dood. Wij verkopen onze CD’s nog wel bij optredens. Maar soms krijgen we te horen: “ik heb geen CD speler”. Kunnen we de CD niet online downloaden? Als je een nieuwe auto koopt zal er hoogstwaarschijnlijk geen CD-speler meer in zitten. Ook geen asbak trouwens, waar gaat het naar toe met deze wereld? Wel een USB poort of een ingang voor SD kaartjes. En die hebben veel voordelen boven CD’s. Valt niet te ontkennen.

USB en SD Maar aangezien veel mensen toch iets tastbaars willen, zullen we ons volgende album daarom op een USB-kaart (een USB waffle noemt men dat) uitbrengen, of misschien CD’s er hoogstens nog naast. Eigenlijk zou je gelijk voor alle opties moeten kiezen Vinyl (in diverse kleuren), CD, USB, SD en online. Maar dat gaat een beetje kostbaar worden vrees ik.

Crowdfunding Kom ik gelijk op een ander fenomeen. Crowdfundig om een album of een project te realiseren. Ik heb er niets mee. Zal het ook nooit doen met mijn band. En er ook niet aan deelnemen. Het voelt aan als je familie, vrienden en kennissen over te halen om bij te dragen aan jouw plannen/dromen. Beetje veredeld bedelen. Tenzij het natuurlijk een hoger -goed- doel nastreeft, waarbij er geen andere opties (meer) mogelijk zijn.

Als je het verzoek krijgt of het bericht leest met betrekking tot een crowdfunding deelname, voel je je “verplicht” om een bijdrage te leveren omdat je het moreel niet kunt maken om het niet te doen voor je vrienden “wat ben jij voor een vriend die niet eens 25 lullige Euro’s over heeft voor ons project”. Als het album klaar is krijg je een CD’tje. Als je meer geld geeft krijg je het CD’tje met handtekeningen. En als je héél veel geld geeft (een z.g. Vip-funder), zetten we je naam ook nog op de hoes. En uiteraard eeuwige dank. Het stinkt m.i. een beetje.

Werken voor je geld Als je een band hebt, moet je gewoon optreden. Werken voor je geld. En als je maar vaak genoeg speelt, heb je niemand nodig om je studiokosten, mix- en mastering en persen te betalen. Dan betaal je het zelf. Als een grote jongen. Heb je ook geen verplichtingen.

Wat ik me ook altijd afvraag. Wat gebeurt er met het geld als het benodigde bedrag niet gehaald is. Ga je al die tientjes dan weer terugstorten? Of geef je je droom op en maak je het geld over aan een goed doel. Armlastige muzikanten bijvoorbeeld. Dat CD’tje. Dat koop ik achteraf zelf wel. Betaal er gewoon voor als het klaar is. Of ik download het (illegaal).

Wordt vervolgd.

In de komende stukjes zal ik iedere keer een heikel bandonderwerp onder de loep nemen. Puttende uit mijn eigen bandervaring zal ik daarmee proberen over te brengen wat er komt kijken bij het spelen in een band. Misschien kan ik anderen er zelfs mee helpen!

Peter Kok is oprichter en drummer van de Rotterdamse bluesband St. Louis Slim.

Wil je meer lezen van Peter Kok in zijn verhalen, BANDJE BEGINNEN, LEUK! Klik dan hieronder op de linken.

Promises en Prospects The end Verbazing Muziek en beestjes Geluidslieden

https://livepodium.nl/bands/st-louis-slim/