In drie delen beschrijf ik hoe het er aan toe gaat bij talentenjachten; ik pretendeer daar niet volledig mee te zijn. Het zijn immers mijn eigen ervaringen, als jurylid, publiek en kijker. Wil je hierop reageren, bij voorkeur als deelnemer??? Graag! toartistagency@outlook.com en peter@livepodium.nl . Hier het eerste deel: Zelf heb ik vaak, tientallen keren, in de jury gezeten bij een talententjacht. Dat varieert van de Jordaan Trofee (inderdaad, precies zoals de naam al zegt) tot destijds de Metalbash van Aardschok, en alles wat daar tussen zit, Ik beoordeel het totale plaatje: worden de mensen in de zaal vermaakt? Daar gaat het immers om wanneer iemand/een band op het podium staat. Laat ik eerst eens een mythe doorprikken: In persberichten lees je vaak dingen als De winnaar verdient een plaats tijdens….. en dan volgt er een mooi festival. Welnu, 9 van de 10 keer mag die winnaar dan dat festival openen, wanneer er nog geen hond is. Gratis zaal gevuld Ondertussen heeft de organisatie wel een paar keer gratis de zaal gevuld gehad. En dan zijn we er al: de enigste reden om een talentenjacht te organiseren is geld verdienen, linksom of rechtsom. Een platenmaatschappij die dat doet (wat tegenwoordig eigenlijk nooit meer voorkomt) wil een nieuwe goed verkopende ster aan zich binden. Dit zie je wel terug bij The Voice, Idols, Got Talent, en noem ze maar op. Ik beperk me in dit stuk tot muzikale talentjachten; op televisie zijn er ook hele andere (koken, smeden, enzovoort). Rondom iedere vorm van vakmanschap is er wel een talentenjacht te vinden. Wurgcontracten Bij de tv-shows zijn er wurgcontracten. Bij het bereiken van een bepaalde fase treden die in werking, waarna de kandidaat volledig in de pas moet lopen. Bij The Voice hebben die een looptijd van 5 jaar, in ieder geval voor degenen die uiteindelijk niet winnen. De contracten van de winnaars zijn mij onbekend; ook hoe het er bij The Voice Kids aan toe gaat is voor mij een vraagteken, dus daar gaat dit nadrukkelijk niet over! Ik noem het wel wurgcontracten, maar dat zijn het feitelijk niet natuurlijk. Iedereen, behalve die breedbekkikker Herman, tekent zo’n contract met het volle verstand, en geeft zich daarmee over aan de geldmachine die Talpa heet, het bedrijf van tycoon John De Mol. Dus dit is geen kritiek! Men wil het zelf! Boekingskantoor Er staat een boekingskantoor klaar dat in principe tape-optredens regelt. Je kent het wel: voorrijden, auto uit, kleedkamer in, podium op en een half uur je ding doen, en als je dan geluk hebt, op naar de volgende. Even een open deur intrappen: Het tarief dat de degene die de artiest boekt daarvoor betaald en het bedrag dat de artiest ontvangt hangt af de populariteit, en dan is er een rechtstreeks verband met hoever men gekomen is in de show. Het aantal optredens dat je krijgt wordt niet gegarandeerd, en varieert van nul tot enkele honderden, waarbij de winnaar de buitencategorie is. Maar zoals gezegd: dit gaat niet over de winnaars. Om concreet wat cijfers te noemen: organisator betaalt 2900, artiest krijgt 250. Wat gaat er allemaal af: provisie boekingskantoor en management, provisie Talpa, kosten geluidsbedrijf, kosten publiciteit (perspromotie). Tot zover allemaal prima: wat er aan de strijkstok blijft hangen maakt niet uit, daar heb je voor getekend, het gaat erom wat jij als artiest krijgt en wat jouw verplichtingen zijn. En daar zit het hem in. Je bent namelijk vijf jaar lang verplicht om die optredens te doen, en tevens ben je gedurende die vijf jaar ook verplicht om voor elk optreden wat je zelf kan krijgen toestemming te vragen en een fors deel van de opbrengst af te staan. Het eerste jaar is het natuurlijk geweldig: je zult zaterdagen hebben waarop je meerdere optredens doet, terwijl je voor je deelname 3 van de 4 zaterdagen per maand thuis zat. Alles wat je verdient is extra, dat geld had je daarvoor niet. Ook zijn je buren, je ouders, je collega’s (heb je die nog, of was je zo stom om je baan op te zeggen onder (in)druk van die volle agenda de eerste drie maanden) en verder iedereen die je kent apetrots. Het Zwarte Gat Natuurlijk geef je een interview aan de lokale krant, de zondagskrant, de lokale omroep enzovoort. Ook zijn de aanvragen om gratis ergens te komen optreden niet aan te slepen. Maar ho! Toestemming vragen he! En die krijg je over het algemeen niet. Terecht overigens. Want door vaak gratis op te treden verpest je je eigen markt; hier heb ik al eens een column over geschreven. En dan komt er een moment dat ze in de media Het Zwarte Gat noemen. Agenda raakt leger en leger, je baan heb je opgezegd, dus in plaats van 3 van de 4 zaterdagen zit je nu de hele maand thuis op de bank. En dan komt er ineens een aanvraag of je als gast mee wil doen met een optreden van een band, dan en dan, daar en daar. Hee! Leuk! Voor de zekerheid sla je je contract er nog even op na, want dit zal toch wel goed zijn. Nou, nee dus. Toestemming vragen. En wat is het antwoord: wanneer je op de dag zelf nog geen bericht van het boekingskantoor hebt gekregen dat je die dag van hun een optreden hebt, dan mag het. En wel percentage X van de gage afstaan natuurlijk. Dus toch een wurgcontract??? Tot zover deel 1 van deze serie over talentenjachten. In de volgende nieuwsbrief van livepodium.nl deel 2. Reacties zijn bijzonder welkom! Ton Odijk https://www.facebook.com/ton.odijk
