In drie delen beschrijf ik hoe het er aan toe gaat bij talentenjachten; ik pretendeer daar niet volledig mee te zijn. Het zijn immers mijn eigen ervaringen, als jurylid, publiek en kijker. Wil je hierop reageren, bij voorkeur als deelnemer??? Graag! toartistagency@outlook.comen peter@livepodium.nl. In de vorige nieuwsbrieven vond je deel 1 en deel 2, bij deze deel 3. Is er de volgende keer aanleiding om er nog eens op terug te komen dan zullen we dat zeker doen.

Prijzen We waren wat afgedwaald, weet je nog? We hadden het inmiddels over mijn goede vriend Dick (RIP, helaas) en zijn capriolen in het oefenhok als drummende conferencier, terwijl het een serie is over talentenjachten. Laat ik nu eens de meest genoemde prijzen benoemen. Een bedrag in geld als eerste, want daar zijn we gauw klaar mee. Wordt vaak gebruikt bij talentenjachten voor bands. Ja ja, dan kan je zomaar de geweldige hoofdprijs van 500 euro winnen. Of zoiets. Soms is er nog een tweede en een derde prijs. Daarvoor heb je dan de voorronde overleefd, de halve finale, en de finale. Oftewel: drie optredens gedaan……De zaalhouder lacht zich suf: die heeft een aantal avonden de tent vol met aanhang van de deelnemende bands. Zijn enige kosten: geluid, licht, security. Zelfs gratis consumpties krijg je niet want: ”Wat denk je zelf?? Dat ik vanavond 6 bands gratis ga laten drinken????” (Noot: Nee. Maar je laat ze wel gratis optreden…) Ongeveer hetzelfde gaat het eraan toe met de talentenjacht met als hoofdprijs Het-Optreden-Op-Het-Festival!! Vaak ook met voorrondes etcetera. Waar komt dat op en neer? Gratis optreden, een paar keer, om een keer gratis op te mogen treden….

Platencontract Maar dan: Het-Platencontract! Jawel! En geen hond die vooraf zo slim is om te vragen wat dat contract dan wel inhoudt. Wanneer ik vanuit mijn platenlabel (ja ja, heb ik er tegenwoordig bij!) of artiestentoko jou aanbiedt om je plaat uit te brengen, dan kan dat op allerlei manieren. De eerste, waar iedereen vanuit gaat: de studio wordt betaald, net als de benodigde muzikanten, pr-campagne, ontwerp hoes, posters, foto’s, de persing en BAM: de plugger! De man/vrouw die met jouw plaat gaat lopen leuren bij alle omroepen (en dat zijn er nogal wat tegenwoordig) in de hoop dat de radiostations hem gaan draaien en dan het summum: je komt op tv! Maar wist je al, dat je in Nederland normaal gesproken niet wordt betaald voor een tv-optreden, en dat die opnames vaak overdag zijn? Dus je moet vrij nemen van je baan (of had je die al opgezegd??), om maar te zwijgen van de gages van de begeleidende muzikanten en/of het ballet. Maar goed: dat is een fijn platencontract! En als je plaatje wordt verkocht dan krijg je ook nog geld toe! Alleen: wanneer ik tegen jou zeg dat ik best jouw finished product op mijn label wil uitbrengen, en je zorgt zelf voor promotie, dan heb je ook een platencontract. He? Finished product? Watisdatnouweer? Dan heb je zelf gezorgd voor de opname, het hoesontwerp en de persing, en je levert bij mij een stapel cd’s af. Natuurlijk doe ik ook de digitale distributie, dat is geen punt. Of te wel: je schiet er geen donder mee op.

Jury Tot slot, de belangrijkste mensen bij een talentenjacht: de jury! Ongelogen waar: de moeder van de finalist die zich bij een jurylid aanbiedt voor bepaalde horizontale kunstjes? Ja hoor, ze bestaat! Laat ik voorop stellen dat ik het erg leuk vind om te jureren, ik zou dat graag wat meer doen. Af en toe kom je wel een pareltje tegen…..Dus: organiseer je een talentenjacht niet te ver van Arnhem (laten we zeggen, max een uurtje rijden zo ongeveer)? Bel me maar. Peter de Ruygt heeft mijn contactgegevens. Tja. Ze zijn er voor alle muziekstijlen, de talentenjachten. Zangers, zangeressen, coverbands, soulbands, rock ‘n’ roll bands en dan de ergste: metal. Ik heb helemaal niets tegen metal als muzieksoort, hou me ten goede! Sterker nog: er is niet een muzieksoort waar ik wat tegen heb. Alles wordt gemaakt met passie, alles verdient aandacht. Maar godallemachtig! 5 metalbands-niveau-we-horen-nog-thuis-in-de-oefenruimte achter elkaar, alle 5 met een gruntende zanger…. tjonge. Dat hield ik echt niet vol. Onderscheid tussen de nummers viel er niet te maken, evenmin als tussen de bands. Nou lag dat toen ook aan de gebruikte backline (het drumstel en de versterkers op het podium); die was voor iedere band hetzelfde, tijd om dingen persoonlijk af te regelen werd de muzikanten niet gegund, dus iedere gitarist klonk hetzelfde. Het was bij de Metalbash van Aardschok, net na de millenium-wissel. Op een geven moment besloten wij, de juryleden, collectief om van iedere band alleen nog het eerste nummer te beoordelen. Onze oren waren ons lief!

Rood kruis Dan was het bij de finale van de Jordaantrofee beter! (Alhoewel..) Daar zat ik namens Radio Noordzee Nationaal. Mede-juryleden waren Frank Wisse (bekende muziekbaas) en Renee de Haan. De finale was in het Amsterdamse Concertgebouw, en de organisatie had bedacht dat de jury, afgescheiden van het publiek, op de eerste rij van het balkon moest plaatsnemen. Fijn! Want het Concertgebouw is akoestisch afgestemd op klassieke muziek, en niet op artiesten met een orkestband waarbij de technicus drie standjes kent: Uit, Zacht en Hard. Dus wij hoorden boven een geweldige brij. Nee, het was niet de bedoeling dat we naar beneden gingen; wij waren immers de bobo’s, en we moesten het ook goed zien. Op goed geluk werd de winnaar gekozen; een jonge kerel (kerel??) die geweldig kon zingen. In die tijd zat ik soms elk weekend ergens in een jury. Je wilt niet weten hoe vaak ik een jongeman heb horen antwoorden op de vraag wat hij ging zingen: ”Een lekker nummertje van Rene Froger!” of: ”Opa van Marco Borsato.” De taferelen die je ziet op de tv-talentenjachten zijn echt niet gescript. Het kost ze geen enkele moeite om zo te reageren; het is werkelijk niet te geloven dat sommige mensen van zichzelf denken dat ze talent hebben. Maar toch he…. ik was pas in het publiek bij opnames van Holland’s Got Talent. Op een gegeven moment kwam er een heerschap op het podium, waarvan alleen de aanblik al voor Gordon genoeg was: PATS! Rood kruis! De man (Joost Zijn Onemanband Showorkest) had een klein orgeltje bij zich, en hop, daar ging hij helemaal los. Het was helemaal niks, zoals hij dat deed. Maar wij zeiden tegen elkaar: “Geef dit nummer aan Hans Teeuwen en hij heeft de grootste Nederlandse kersthit ooit.” Oftewel: je weet het maar nooit…… (btw: Dit is de man, met zijn nummer: https://www.youtube.com/watch?v=CYqoUrszSq8). Persoonlijk vind ik het een groot gebrek aan respect van Gordon om zo’n man niet eens de kans te willen geven. De man is overduidelijk overgeslagen bij het uitdelen van de normale stellen hersens, daar kan hij niets aan doen. Als hij dan zijn plezier haalt uit muziek maken, laat hem dan, gun hem zijn lol.

Overigens was het ten hemel schreiend hoe ze bij die opnames met het publiek omgingen. Kwart over twee werd je in de zaal gelaten, waarna het feest tot kwart voor zeven duurde. Grote borden dat je geen eten en drinken mee mocht nemen. Tussendoor 1 keer een korte pauze, maar alle buffetten dicht. Dus ze laten je bij Blue Circle (de producent) een hele middag zonder iets te drinken. En dan wel verwachten dat je om half zeven nog enthousiast bent…en de crew werd wel voorzien van flesjes water. Maar een keertje water uitdelen aan het publiek???? Waar is een optreden ook alweer voor? Dus een talentenjacht ook??? Voor het publiek!!! En dat is een veel gemaakte fout: geen respect voor het publiek.

Leuk onderwerp voor de volgende Behind The Scenes?

Ton Odijk

Wil je deel 2 nog eens terug lezen? Kijk dan hier.