Het is een bekend fenomeen in artiestenland: voor niets werken. Zowel in de prive-sfeer als en plein publique een veel voorkomende vraag: zou je voor ons voor niets kunnen komen optreden, want…. veel aanvragen pareer je, door aan de loodgieter die je dat vraagt te vragen of hij ook voor niks gaat werken, maar af en toe wil of kan je er niet onderuit. Niet er onderuit kunnen? Familie uit de eerste lijn vraagt je ergens voor. Dan ga je. Maar toch… Ik heb het meegemaakt dat ik als dj meegevraagd was door vriend Henk om op een zoveel jarig huwelijksfeest van familie te draaien, voor noppes, want ze hadden het niet zo breed. Prima. Wij erheen. Dan voel je je al een beetje gepiepeld wanneer er dan wel een flink buffet staat, en de drank ook niet op kon. Vooraf een hapje eten voor ons??? Nee, niet aan gedacht. Okee, dat kan allemaal. Maar als dan vervolgens tijdens het feest de zoon van het bruidspaar niet komt vragen, maar letterlijk zegt dat hij het eist, om nummer zus en zo te draaien, dan heb ik het gehad. Het bruidspaar maar even apart genomen en gezegd hoe wij er over dachten. Bruidspaar ter verantwoording Bruiloft? Tja.. dan die keer dat het Nederlandse meisje ging trouwen met de Engelse militair, waarbij ze mij hadden gevraagd om een bepaalde band voor ze te regelen. En dat was niet zomaar een band. Nederlandse topmuzikanten uit de begeleidingsbands van o.a. Marco Borsato, Jan Smit en dat soort gasten. Nu als de Di Angelo Dance & Show Band. Uitsluitend Engelstalig werk, dance-classics, en in de pauzes Nederlandstalig werk via cd’s. Prima; ik adviseerde ze om dan tenminste een drive-in erbij te zetten, maar dat wilden ze niet. Provisie: nul. Vriendendienst. De aanwezige Engelsen gingen helemaal uit hun dak, de meeste anderen ook. Alleen een tafeltje naast mij iemand duidelijk niet, en die kreeg zelfs door dat ik de band had geregeld. Tjongejonge…. schelden, tieren, vloeken tegen mij! Niet normaal. Na een half uur was ik het zo zat, dat ik het bruidspaar ter verantwoording heb geroepen. Of hij er uit, of ik. Maar als ik ga, neem ik de band mee en is je feest nu afgelopen… Hij ging dus. Twee voorbeelden van het gegeven dat als je iets voor niks doet in de muziek je gezeik hebt. Altijd. En wij dan? Het derde, ergste, voorbeeld is van een meneer met een artiestenbureau uit West-Brabant. Ik werkte bij IMM en deed daar de boekingen van Lichter Laaie, Spiros, Downer, Sonja Silva en nog een aantal. Collega’s van mij deden o.a. Blof, T-Spoon, Zenga en nog een handvol. Op een gegeven moment kreeg ik de vraag van de “heer” van L. van Artiestenburo X (naam bij de redactie bekend) of T-Spoon en Spiros met band pro-deo op konden optreden in de Zeelandhallen in Goes op een manifestatie ten bate van de Stichting Doe Een Wens. In zulke gevallen was mijn eerste wedervraag altijd wat er met de horecaopbrengst gebeurde; meestal was het antwoord dan dat dat voor de zaalhouder was, want die moest er van leven….. (en wij dan????. Dus die zaalhouder heeft gratis zijn podium vol met bekende artiesten, loopt geen risico, en tapt lekker door??). Goed, daar werd een redelijk percentage van afgestaan. We kwamen overeen dat de te maken kosten betaald zouden worden, wat neerkwam op en paar honderd gulden voor elk. Enige weken later kreeg ik een raar telefoontje van een vakbroeder… of ik wel wist dat voor dezelfde manifestatie Jody Bernal en Alic Deejay waren geboekt, tegen hun normale gages (respectievelijk 6900 en 9900 gulden). Nee dus. Dus direct de heer van L. gebeld. Tja, dat was een keuze van de stichting geweest en bla bla bla. Witheet was ik.””Wat denk je wel niet???? T-Spoon voor niks, Alice Deejay de volle mep. Die komen elkaar wekelijks stegen! Dus dat komt uit! Bij een benefiet is het gelijke monniken gelijke kappen! Wat denk je wel niet!” Hij vond dat het moest kunnen…. Dan dus maar Stichting Doe Een Wens zelf gebeld. Uiteraard sla je dan een andere toon aan. Vriendelijk gevraagd hoe ze het zelf zouden vinden om ergens voor niks te gaan werken, terwijl degene die naast ze staat en precies hetzelfde doet wel de volle mep krijgt. De stichting had bedacht dat twee trekkers erbij wel rendabel zou zijn. Of ze de rekensom al hadden gemaakt??? Nee, dat nog niet… En tja, die aardige meneer van L. had gezegd dat hij iets dergelijks wel kon regelen. Aha….”Mag ik eens vragen, wat moet u betalen voor Alice Deejay en Jody Bernal?” – Ja hoor. Samen 21.000 gulden –. Wat werd ik toen pissig! Meneer van L. stak ook nog even 4 ruggen in zijn zak! Direct heb ik de stekker eruit getrokken. Wat een gezeik. Ook hier weer: voor niks werken in de muziek betekent gelazer. Daarna kwam het landelijk bestuur van de stichting nog op kantoor, samen met de regio Zeeland. Tranen met tuiten, zo hadden ze het niet bedoeld enzovoort. Dat snapte ik. Voor de stichting vond ik het ook heel rot. Maar zij begrepen mij ook. Gelukkig maar. Meer over Ton Odijk zie zijn Facebook pagina: https://www.facebook.com/ton.odijk?fref=ts Voor meer nieuws, blogs, columns….. lees hier meer
