Doug MacLeod: BREAK THE CHAIN een recensie door Ton Odijk

“Doug MacLeod is an acoustic roots master, He has been using guitars and voice to create his own unique musical vison for over fifty years…” – Elwood Blues, aka Dan Akroyd, The Bluesmobile Radioshow

In twee zinnen de importantie van deze master samengevat. Op www.dougmacleod.com lees ik dat het titelnummer van deze plaat gaat over het doorbreken van de cycli van huiselijk geweld. Dat raakt mij persoonlijk. Iets wat de Nederlandse pers niet heeft gehaald is dat vorig jaar Brandon Parker, een van de kleinzonen van Otis Redding, een familie met wie ik zeer goed ben bevriend, door zijn partner om het leven is gebracht na een historie van geweld. Dexter Redding, de vader van het slachtoffer, is hier waarschijnlijk erg bang voor geweest. Break The Chain. Jesse MacLeod, zoon van Doug, heeft aan dit nummer meegeschreven en is er ook op te horen.

Dit album is het derde voor Reference Recordings, opgenomen door Grammy-winnaar “Prof.” Keith O. Johnson. Deze engineer neemt speciaal op: alles in 1 keer live, zonder effecten en overdubs, dus the real thing. Zonder het overige werk van Doug MacLeod erbij te halen stel ik dat deze manier van opnemen een fantastische keus is. Alle 12 tracks snijden door je ziel en pakken je bij je ballen.

Eigen soul Doug MacLeod heeft een eigen soul. Wat een stem, wat een instrument beheersing! Iedere noot en ieder woord zijn raak. Soms story-tellend, (Mr. Bloozeman), soms in een shuffle (opener Going Down To The Roadhouse). Zijn begeleiders duwen hem op de achtergrond vooruit, soms zijn ze geheel afwezig, wat ook mag. Lonesome Feeling is een tweede Need Your Love So Bad. Het kale arrangement van dit nummer is zo treffend! Ik ga helemaal stuk van deze plaat.

What The Blues Means To Me, zonder begeleiding, in gesproken woord; hiermee helpt hij een ieder die steeds moet uitleggen wat de blues met je doet. Laat dit horen, en je hoeft hierover nooit meer wat te zeggen.

…waar achter de voordeur… Doug MacLeod is een familieman. Ik lees dat hij graag kookt voor zijn Patti. Zijn liefde voor het thuisfront spat de speakers uit in Going Home. Bijna acapella, bijna gospel. Heel zachtjes, af en toe, raakt hij zijn gitaar. Hij predikt dat aan het eind van iedere tournee die allerbelangrijkste dag er steeds weer is: Going Home. Treffend is dat Break The Chain hierna komt. De tegenstelling van het warme thuisfront, of dat huis waar achter de voordeur……

Break The Chain is tot nu niet alleen de beste plaat van deze eeuw, maar ook de meest veelzeggende, door de echte emotie. Het zal nog vele luisterbeurten vragen om ieder woord goed te plaatsen; ik verheug me op die luisterbeurten. Hoeveel sterren krijgt deze plaat (ook al doen we daar niet aan)? Hoeveel sterren staan er aan de hemel?

Voor een eerdere recensie van Ton Odijk over St. Louis Slim klik hier

http://www.toartistagencyandmarketing.nl/