De eerste keer dat ik Gerald zag en ook hoorde spelen, was tijdens het Woetstok festival in Wageningen, in een Bob Marley tribute band, dit was een project speciaal voor dit festival. Later bleek dat hij zeer regelmatig optreedt met de band The Doors Absolutely Live, die overigens ontstond op het zelfde festival een jaar eerder, ook als een project. De kern van die band bestaat overigens echter al jaren langer,

Geen hype

In een gesprek met Gerald geeft hij aan dat het niet zo zeer een hype is. Hij heeft het idee dat het, vanuit het publiek gezien, een soort jeugdsentiment is waar mensen zich mee kunnen vereenzelvigen, een soort terugblik op hun jeugd. En dat geldt ook voor de bandleden zelf. En dat schept een directe band. Als een ‘normale’ coverband op het podium staat geeft het een heel ander beeld, ook al spelen beide soorten bands andermans muziek. Volgens Gerald bestaat een goede tribute band, zoals The Doors Absolutely Live, alleen maar uit muzikanten die zelf idolaat zijn van de muziek van de desbetreffende band, hier bedoel ik idolaat in de meest positieve zin van het woord. Je moet er echt plezier in hebben om juist die muziek van die beroemde of soms ook minder beroemde band te laten horen. Een bandlid weet precies hoe een nummer moet klinken en aangezien iedereen dat weet is het streven naar perfectie. Natuurlijk kun je er een langere solo van maken dan het origineel werd gespeeld, maar het moet zeker de sound en ook zoveel mogelijk de looks hebben van die bekende band. Nu hoeft niet iedereen eruit te zien als de band van toen, maar wel in de style blijven zoals het toen werd gedaan en gespeeld. Tribute bands zijn niet van de laatste tijd – er bestaan al decennialang bands die Elvis of The Beatles zo goed mogelijk proberen te vertolken. Maar de tijd is nu blijkbaar rijp voor de juiste bands en hun idolen: Bowie-bands bijvoorbeeld springen als paddenstoelen uit de grond.

Social media maakt het makkelijker Tijdens het telefoongesprek vertelt Gerald dat hij 15 jaar geleden al eens in een Doors tribute band speelde, maar doordat niet iedereen was “vergiftigd” met het Doors virus werd dat geen succes. Nu is dat een heel ander verhaal en dat klopt. Ik heb ze laatst gezien en gehoord en je krijgt inderdaad de Doors sound als je naar een optreden van ze gaat. Wel zegt Gerald dat het tegenwoordig makkelijker is door alle social media mogelijkheden om de echte fanaten bij elkaar te krijgen. Je vindt elkaar makkelijker en Nederland is niet zo groot, dus met een uurtje of iets meer rijden, ben je al bij elkaar in een oefenruimte en kun je met de juiste mensen beginnen.

Repeteren is een compromis

Zoals The Doors Absolutely Live is ontstaan zal geen unicum zijn, maar inmiddels hebben de heren wel een repertoire staan van zo’n 2,5 uur aan muziek die nagenoeg tot in de perfectie gepresenteerd wordt. Ze motiveren elkaar door beelden en geluidsfragmenten naar elkaar te sturen en hebben elkaar regelmatig aan de telefoon om weer nieuwe dingen door te geven. Een gitaarriff of baslijn die beter kan, een solo op dat orgeltje die langer of korter moet duren, de drummer die iets stuwender of juist meer relaxed kan spelen, enzovoort. Repeteren is altijd een compromis, maar gebeurt met heel veel plezier en wederzijds respect. Je blijft elkaar verbeteren en inderdaad motiveren, want iedereen heeft toch dat virus. En als iedereen na een optreden van een tributeband met een glimlach naar huis gaat, dan wil ik dat virus ook wel!  https://www.facebook.com/TheDoorsAbsolutelyLiv