De Peel, in mijn fantasie een gebied waar de mensen ploeterden met de aarde, het hoofd letterlijk boven water hielden en een gebied waarin donkere akkers onafzienbaar zijn. De Peel. Als ik de zanger van de The Watchman hoor, raak ik in een stille, ontvankelijke stemming, bijna weemoedig. Het is zondagmiddag, borreltijd, de zon schijnt ongenadig in de steeg van de plaatselijke Poptempel Gigant. De tafeltjes buiten zijn bezet en geanimeerd begin ik een gesprek met mijn vriend P. Ineens hoor ik boven al het geroezemoes een prachtige, diepe donkere stem en een hoge, ijle stem naar buiten zweven. Het is een combinatie van zwart en wit die rust geeft. Daar wil ik meer van horen. Ik heb de bladzijde omgeslagen, het kan me niet meer schelen hoe oud ik ben 
 Ik voel het bloed nog in mijn aderen en op mijn hart zit geen rem 
 Ik wil niet horen over ziekte, over pijn en hartinfarct. 
 Ik zag een mooie vrouw in de supermarkt en zij zag mij. The Watchman, alias Ad van Meurs, treedt samen op met Ankie Keultjes. Hij weet woorden op muziek te zetten, gevoelens op een serene manier te uiten, bijna verlegen, bijna onhoorbaar. Mijn hoofd raakt leeg en mijn lijf maakt contact met mijn gevoel en oh, wat ben ik blij dat het zo stil is in het café. De drukte buiten wordt overstemt door de intieme klanken van deze Brabantse muzikanten. Ze weten inmiddels wel wat er in het leven te koop is. Mijn glas is leeg en met enige wenk al snel weer vol. De behoefte om contact is er even niet, het is tijd voor luisteren, bier en bitterballen. We blijven we nog lang nazitten en is er behoefte aan nog meer bitterballen en aan de muziek van The Watchman. Bijna zwijgend genieten van deze mooie, zonnige zondag en de muziek. Bij het weggaan ga ik meteen door naar huis, met 2 CD’s van The Watchman op zak.
Er is een hevig verlangen om naar huis te gaan. In een glimp zie ik haar
van de supermarkt zitten op het terras, ik zet mijn fiets in de hoogste
versnelling. Pedro Waldenaar 
 Voor meer nieuws, interviews en andere wetenswaardigheden, kijk hier!
