03. Audities (de zangeres met het hondje)

Een zangeres op auditie. Mijn favoriete onderwerp. De band zit met een agenda vol verplichtingen. Tijd dringt, dus er moet zo snel mogelijk een nieuwe zangeres komen. Die liggen niet voor het opscheppen. De meeste goede zijn al voorzien. Uiteraard maak je zo zorgvuldig mogelijk een voorselectie. Maar daar kan je je dus lelijk in vergissen. Je bekijkt de CV. Vraagt een mp3’tje of clipje op. Hoewel je daar ook al niet op kunt vertrouwen, want dat kan iedereen mooi maken. Je belt en probeert wat informatie over ervaring etc. te krijgen.

Ik had beter moeten weten na de ingezongen mp3 van Emmylou Harris die ze had ingezonden. Volgens mij nou niet direct blues, maar ok, misschien had ze niets anders (dacht hij naïef). Laat maar komen, you never can tell. Op de afgesproken tijd komt er een nogal forse porno-blonde dame van middelbare leeftijd binnen. Discrimineren doen wij niet en leeftijd maakt ons ook niets uit. Wij kijken zelfs niet naar het uiterlijk van de zangeres (loog hij met een strak gezicht).

Als morele steun had ze haar zeer verveeld kijkende dochter (met telefoon) meegenomen en haar hondje! (type keffertje). Dacht al gelijk, dat beestje in die kleine oefenruimte. Dat is dierenmishandeling. Wat bezielt je trouwens om je hondje mee te nemen naar een auditie tenzij hij een rol speelt in je act.

Ze had een ijzersterke binnenkomer. “Ik moet wel gelijk zeggen dat ik ook met De Voice bezig ben en als ik daar win, kom ik niet bij jullie spelen”. Dat had genoeg moeten zijn. Maar ach, je bent beleefd en de dame is helemaal naar de oefenruimte gekomen. We hadden The thrill is gone opgegeven. Een uitgekauwde blues song van BB King. Iedereen die maar een beetje thuis is in blues kent hem. “Sorry mensen, ik heb geen tijd gehad om naar die song te kijken. Maar ik ken wel wat van Byoncé. Kunnen jullie dat spelen?”

Eeehh mevrouw, wij zijn een bluesband, dat stond ook in de oproep. Dit gaat hem niet worden. Bedankt voor het komen, u hoort van ons. En de dame, dochter en hondje (inmiddels wat schuw) vertrokken weer. Volgende dag had ik een bericht dat ze een andere -betere- band had gevonden en helaas niet bij ons kon komen spelen. Jammer, gemiste kans, we hadden met deze dame kunnen door-breken.

Niet alle audities bizar Uiteraard verlopen niet alle audities zo bizar als deze. Maar het geeft wel de waanzinnig hoge dunk die sommige mensen van zichzelf hebben aan. Ik begrijp echt wel dat het intimiderend kan zijn om te gaan zingen voor 4 wildvreemde mannen. Maar zou deze dame het nou echt voor zich hebben gezien dat ze vooraan in onze band staat te swingen als onze eye-catcher op een bluesfestival of in het kroegencircuit?

Denk nou even na. Luister en kijk eens kritisch naar jezelf. Bereid je goed voor. Of, beter nog, blijf lekker thuis zingen (voor je hondje). Die is vast gek op haar.

Wordt vervolgd. In de komende stukjes zal ik iedere keer een hekel band onderwerp onder de loep nemen. Puttende uit mijn eigen bandervaring zal ik daarmee proberen over te brengen wat er komt kijken bij het spelen in een band. Misschien kan ik anderen er zelfs mee helpen.

Peter Kok is oprichter en drummer bluesband St. Louis Slim

http://www.stlouisslim.nl/ https://www.facebook.com/St.LouisSlim.nl/

Voor meer nieuws, blogs, columns…..lees hier