SWEET BOURBON – NIGHT TURNED INTO DAY recensie door Ton Odijk
Er is veel aandacht aan besteedt, en dat is prettig. In het boekje beheerst de ontwerper de kunst van het weglaten. De teksten staan erin, een kort voorwoord van bandleider Chris Janssen en in het hart twee pagina’s met foto’s. Nu waar het om gaat; 11 originals.
Schitterende mix, perfect gemastered Ik zit gelijk overeind door de geweldige productie. Schitterende mix, perfect gemastered. Volgens mij is dit weer een cd waarbij alles klopt… Opener 2nd Wallstreet doet denken aan Who Do You Love, maar dat is geen bezwaar. Niet alleen het geluid klopt, ook het nummer zelf. Willem van der Schoof excelleert op de Hammond (is het een echte??). Dan Texas Woman, een shuffle zoals ze ze daar maken. Knap dat maar liefst drie dames in de backingvocals niet overheersen, maar vakkundig hun partijen zingen. Tjonge. Ik geniet! Heerlijk afwisselend met het eerste nummer, meer een gitaarsong. Toch nog wel lekker, de Hammond is ook aanwezig. Het is opvallend hoeveel bluesbands sinds het succes van Sven Hammond het ding ook afgestoft hebben….
Cool Down. Drums en bass starten, dan gitaartje erbij, en dan schuift mijn nieuwe vriend Willem erin. De loepzuivere en beheerste zang van René van Onna valt ook op. Vakwerk van de bovenste plank allemaal. Dit nummer is een perfecte show-opener. Ik zie het helemaal voor me, op een flink podium, omfloerst licht, en dan pats, pats, pats op die snare. Heerlijk.
Dobro En zo gaat het verder, nu met een emotionele ballade, Blue Wonder, waarin René ook goed te horen is op zijn akoestische gitaar. Kicked Me Out: een lekkere rocker, deze is niet zo verrassend. Dan, I Don’t Care. Hoor ik daar een dobro?? Gaaf instrument is dat. In slow This Year’s Destination krijgen de dames iets meer ruimte, wat ze recht doet. Dan weer een slow, Got To Say Goodbye. En die is wat minder. Veel cliché’s als I Love You Honey en I Miss You. Ja ja. Gelukkig worden we daarna weer bij onze lurven gepakt met Blinded. Zou zomaar een single kunnen zijn! Catchy, maar niet glad. Weer die loepzuivere zang, zeker ook van de dames! Alleen net te lang voor de radio. Misschien even een edit van maken, en rondsturen maar! Aan het bijna-einde laat Sweet Bourbon horen dat ze de perfecte ballad kunnen maken: Swan. Lang, ruim 7 minuten, maar blijft boeien!
Afsluiter Enfants Terribles is zoals gezegd een instrumental. Waarom? Bandleider Chris Janssen wilde ook nog even helemaal los gaan op zijn gitaar. Van mij mag hij.
Al met al een top-cd, waarmee de band de reputatie waar maakt. Deze gaat de auto in om zo nu en dan eens lekker hard on the road naar een gig te draaien. Dat worden leuke kilometers!
Bluesmuziek in Nederland, dat is opereren in de marge. Sweet Bourbon is met deze CD echter wel klaar voor het buitenland. Dit moet in Amerika kunnen verkopen, met een beetje media-aandacht daar.
Voor meer nieuws, releases, interviews, recensies en andere wetenswaardigheden, klik hier
.png){kind=logo}
